|
Русские поэты •
Биографии •
Стихи по темам
Случайное стихотворение • Случайная цитата Рейтинг русских поэтов • Рейтинг стихотворений Переводы русских поэтов на другие языки |
|
Сергей Александрович Есенин. Русь савецкая Той ураган прайшоў. Нас мала уцалела. На выклік дружбы многія маўчаць. Я зноў вярнуўся ў край асірацелы, Дзе восем год не здолеў пабываць. Каго пазваць? З кім падзяліцца шчасцем, Журботным шчасцем тым, што я жывы? Тут нават млын, як птах той бервянчасты З адным крылом, не ўскіне галавы. Нікому я тут не знаём, А ўсе, што помнілі, даўно забылі. І там, дзе быў калісьці бацькаў дом, Ляжыць там попел з прыдарожным пылам. Жыццё-ж кіпіць. Каля мяне снуюць Юнацкія, старэчыя абліччы; Але няма каму мне брылём пакланіцца, Іх вочы мне прытулку не даюць. І ў галаве маёй праходзяць думы хмура: Што бацькаўшчына? Хіба гэта сны? Ды я-ж амаль для ўсіх тут пілігрым пануры, Хто ведае, з якой далёкай стараны. І гэта я! Я, сын таго сяла, Якое славаю адзінаю пакрыта, Што баба некалі на свет тут прывяла Расійскага скандальнага пііта. Ды голас думкі сэрцу шле адказ: — «Апамятайся! Ў чым твая нягода?» Ды гэта-ж толькі ля хацінак бляск Інакшага святла другога роду. Ўжо адцвітанне да цябе прышло, Другія юнакі інакшы спеў спяваюць. Яны бадай што болей зацікавяць, — Ім маці — ўся зямля ўжо, не сяло. Ах, бацькаўшчына! Як я пасмяшнеў. Сухі румянец мне на твар злятае. І мова землякоў нібы чужая мне, Як чужаземец стаў я ў родным краі. Вось бачу я: Сяльчане ў дзень нядзельны Да воласці нібы ў царкву прышлі. Гаворкаю шурпатай, закарэлай Гамоняць пра жыццё, што пражылі. Ўжо вечар. Рэдкай пазалотай Заход апырскаў шэрыя палі. І ногі босыя, як цёлкі пад вароты, Уткнулі па канавах тапалі. Кульгавы чырвонаармеец сонна, Ўспамінамі ўзморшчваючы лоб, Апавядае важна аб Будзённым, Ды як чырвоныя адбілі Перакоп. — «Мы ўжо яго і так і сяк паролі — Буржуя гэтага... каторага... ў Крыму...» І клёны моршчацца вушмі даўгога голля, І бабы войкаюць у змоўкнуўшую цьму. З гары ідзе сялянскі комсамол, І пад гармонь з запалам і старанна, Пяюць агіткі Беднага Дзем’яна, Напоўніўшы вяселлем сухадол. Вось дык зямля! Якога-ж ліха я Крычаў у вершах, што дружу з народам? Больш не патрэбна тут паэзія мая, Ды, мусіць, я і сам тут болей непрыгодны. Ну, што-ж! Прытулак мой, бывай. Чым паслужыў табе — і тым ужо я горды. Сягоння не пяюць мяне, няхай. — Я пеў тады, калі быў край мой хворы. Прымаю ўсё, Як ёсць, усё прымаю. Па выбітых слядах пайду і сам. Аддам душу Кастрычніку і Маю, Ды толькі ліры мілай не аддам. Ні маткі, ні сябра, ні жонкі рукі Не возьмуць маёй ліры у мяне, Бо толькі мне яна свае давала гукі, І песні нежныя спявала толькі мне. Жывіце, юныя! Квітнейце целам свежым! З жыццём інакшым, з песняю другой. А я пайду адзін да невядомых межаў, Навек заціхнуўшы бунтоўнаю душой. Але й тады, Калі на ўсёй планеце Замоўкне злосць плямён, Сум і маны прымус, Я буду пець Усёй істотаю ў паэце Часць шостую зямлі, З кароткай назвай «Русь». Перевод: Алесь Дударь (1904-1937) Другие переводы стихотворений поэта |
||
russian-poetry.ru@yandex.ru | ||
Русская поэзия |