Александр Сергеевич Пушкин.
Перевод стихотворения Узник на польский язык.

Orzeł

Za kratą, za lochu grubego murami,
Ja, orzeł, za młodu zamknięty, strzeżony,
Mój smutny towarzysz trzepocząc skrzydłami,
Pod oknem łup krwawy chciwemi rwie szpony.

Rozdziera, pożera i patrzy w loch dziki,
Myśl jedną, chęć jedną, w naszych duszach niecim;
Przyzywa mnie głosem, przyzywa mnie krzyki,
I zdaje się mówić: „Ulecim, ulecim!“

„My ptaki swobodne, — już pora, jedyny!
Gdzie góry, za chmury, wierzchołkiem sięgają,

Gdzie obce za morzem sinieją krainy,
Gdzie wiatr tylko igra i orły bujają!“

Последние стихотворения